تاریخچه موشک بالستیک

تاریخچه:

همان گونه که در قرون گذشته پرواز و سفر در زیر آب از رویا های انسان بوده

 یکی دیگر از موضوعاتی که ذهن انسان را به خود مشغول کرده بود

 سفر به فضا بود و در نهایت این تفکر منجر به ساخت موشک های بالستیک شد

۱۸۵۷ تا ۱۹۳۵

آقای کنستانتین اودور دوش تزیلکوسکی 

که در سال های ۱۸۵۷ تا ۱۹۳۵ در روسیه زندگی میرد مطالعات فراوانی در زمینه پرواز به فضا انجام داد 

و او را اولین و یکی از برترین تئوریسین های فضایی میشناسند او کار عملی انجام نداد 

و تمام تحقیقاتش تئوری بود وی در این زمینه به نتایج بسیار ارزشمندی و محاسباتی در این زمینه انجام داد 

که سالها بعد شوروی با استفاده از همان اطلاعات اولین موشک های بالستیک و راکت های فضایی خود را توسعه داد

دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰

 و در دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ میلادی در ایالات متحده مهندس رابرت گودارد در زمینه راکتی فعالیت های با ارزشی انجام داد 

فعالیت های گودارد برخلاف فعالیت های تزیلکوسکی بیشتر عملی بود 

و چند راکت سوخت مایع و جامد و چند آزمایش موفق هم داشت ولی دولت ایالات متحده از وی پشتیبانی نکرد 

و گاهی هم رسانه ها در آن زمان به مسخره کردن رابرت گودارد پرداختند

دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰

 و در دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ یک مهندس هوافضای آلمانی بنام ورنر فون براون کار طراحی موشک بالستیک را تمام کرد 

وی که آرزوی سفربه فضاوساختن فضاپیما در ذهن خودداشت راکت A4 را طراحی کرد 

که بعد ها وی۲ نام گرفت این موشک بالستیک که از نوع سوخت مایع تک مرحله ای بود

 و دارای برد ۳۲۰ کیلومتر و ده کیلومتر خطا بود این موشک توسط آلمان نازی چندین بار بسمت لندن شلیک شد 

در نهایت با شکست رایش فاشیستی روس ها و آمریکایی ها مدارک و دانشمندان موشکی آلمان را غنیمت گرفتند

۱۹۴۹

که دراین بین فون براون به آمریکاپناهنده شد و درسال ۱۹۴۹ یک راکت وی۲غنیمت گرفته شده در نیومکزیکو آمریکا به فضا پرتاب شد

 و اولین عکس را از فضا گرفت و ورنر فون براون در آمریکا کار موشک را ادامه داد و پدر موشکی آمریکا شد

 وی موشک ساترن ۵ را طراحی کرد و با آن فضاپیمای آپولو ۱۱ با دو سرنشین را به کره ماه رساند.

درست است که موشک های بالستیک برای سفر و رساندن محموله به فضا در وحله اول در نظر گرفته شده بودند 

ولی از همان اول کار نقش نظامی پیدا کردند و در نهایت در طول جنگ سرد موشک های قاره پیما با چند کلاهک اتمی هم ساخته شدند 

که وحشت یک جنگ اتمی تمام عیار را بر روی سر ملت ها سایه انداخت.

مسائل فنی و طراحی :

موشک های بالستیک از لحاظ برد به چند دسته تقسیم میشوند 

به موشک بالستیک تا برد ۵۰۰ کبلومتر تاکتیکی و از ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ کیلومتر کوتاه برد و از ۱۵۰۰ تا ۳۵۰۰ کیلومتر میانبرد 

و از ۳۵۰۰ تا ۵۵۰۰ کیلومتر بلندبرد و از ۵۵۰۰ کیلومتر به بالا قاره پیما میگویند .

و از لحظ سوخت هم کلا موشک های بالستیک به دو نوع تقسیم میشوند 

نوع اول موشک های سوخت مایع و نوع دوم موشک های سوخت جامد هستند

 اولین موشک بالستیک در جهان از نوع سوخت مایع بود که منظور همان راکت V2 است

 موشک های سوخت مایع همانطور که از نامش پیداست سوخت آنها بصورت مایع و قابل پمپاژ شدن است

 و موشک های سوخت مایع دارای دو مخزن یکی برای اکسیدکننده که کار اکسیژن را برای احتراق در خارج از جو انجام میدهد

 و از اکسید کننده ها میتوان به اسید نیتریک ، اکسیژن مایع اشاره کرد و در مخزن دیگر خود سوخت موشک قرار میگیرد 

که به عنوان مثال میتواند الکل اتانول ، دی متیل هیدرازین یا هیدروژن مایع و نفت سفید باشد .

در کل راکت های سوخت مایع تشکیل شده از بخش های زیر هستند :

مخزن سوخت و مخزن اکسید کننده و توربوپمپ و اتاقک احتراق و خروجی و نازل :

حال برای درک کامل سبک کارکرد موشک های سوخت مایع به بررسی نحوه کارکرد راکت V2 میپردازیم 

در راکت V2 از اکسیژن مایع به عنوان اکسید کننده و از الکل اتانول له عنوان سوخت استفاده میشود

 که در دو مخزن جداگانه نگهداری میشود حال سیستمی بنام توبوپمپ وجود دارد 

که کارش انتقال سوخت و اکسید کننده به اتاقک احتراق است در راکت V2 توربوپمپ بدین شکل کار میکند

 که در مخزنی سدیم پر منگنات و آب اکسیژنه نگهداری میشود که این دو با یکدیگر واکنش نشان داده 

و گاز های حاصل از واکنش از توربینی عبور میکند که توربین را با دور ۴۰۰۰۰ دور در دقیقه مبچرخاند 

و این باعث انتقال سوخت و اکسید کننده از مخزن به اتاقک احتراق میشود 

که سوخت و اکسید کننده با سرعت ۱۲۵ لیتر بر ثانیه توسط انژکتور ها بعد از گزراندن از فیلتر به اتاقک احتراق میرسد 

و سوخت و اکسید کننده بصورت بسیار ریز شده همانند پودر در اتاقک احتراق میریزد 

و با یکدیگر مخلوط میشود و شمع ها با جریان الکتریکی در یافتی از ژنراتور و باطری جرقه میزنند

 و احراق انجام میشود و سپس گاز های داغ حاصله از نازل که از نوع همگرا واگرا است خارج میشوند 

و خروجی موتور راکت های سوخت مایع در فاز آخر بشکل یک قیف است که برای تک محور کردن گاز های خروجی بکار میرود 

و زمانی که دبی سوخت ورودی و گاز خروجی برابر شود احتراق به تعادل میرسد 

و در نتیجه در آخر کار گاز های داغ از خروجی موتور خارج شده 

و با توجه به قانون سوم نیوتن که هر عملی عکس العملی دارد رانش در جهت بالا ایجاد میشود 

یا به عبارتی با تبدیل نیروی ترمودینامیکی گاز به جنبشی نیروی تراست بوجود می آید

 یا به شکل دیگر هم میتوان گفت که با انبساط گاز های خروجی در حین خارج شدن رانش فراهم میشود .

فرمول بدست آوردن رانش بصورت زیر می باشد :

F=W÷g (V2-V1)+A (P2-P1)
Fنیروی رانش
W وزن سیال هوا
gشتاب ثقل زمین
V2 سرعت خروجی
V1 سرعت ورودی
P1 فشار ورودی
P2 فشار خروجی
A مساحت سطح ورودی
و همچنین فرمول های زیر هم برای خاصیت ترمودینامیکی گاز های خروجی صدق میکند
◇U=U2-U1
دلتا U برابر است با انرژی پتانسیل ثانویه منهای اولیه
Q=W +U
گرما برابر است با مجموع کار و انرژی پتانسیل
واکنش شیمیایی احتراق و گاز خروجی:
CO+1/2O2=CO2
و همچنین فرمول زیر برای گرما
Q=MC◇T

مزایا و معایب سوخت مایع

راکت های سوخت مایع دارای مزایا و معایب خودشان هستند

 از مزایای آن میتوان به قدرت بیشتری که نسبت به سوخت جامد فراهم میکند اشاره کرد

 ولی از معایب آن میتوان به هزینه بر و سخت بودن طراحی راکت سوخت مایع و معمولا اکسید کننده سمی اسیدی یا ناپایدار است

 بنابریان سوختگیری بسیار مشکل است و در راکت های سوخت مایع اولیه گاهی چند ساعت طول میکشید 

و چون اکسید کننده اسیدی است و باعث خورده شدن مخزن میشود بنابراین موشک بعد از فرآیند سوختگیری باید شلیک شود.

سوخت جامد

نوع دیگر موشک های بالستیک سوخت جامد است همانطور که از اسم پیداست 

در این نوع راکت ها سوخت بصورت جامد و غیر قابل پمپاژ میباشد سوخت های جامد به دو نوع همگن و ناهمگن تقسیم‌ میشوند

 نوع همگن به نوعی از سوخت های جامد میگویند که در آن سوخت و اکسید کننده از یک نوع ملکول بهره میبرند

 مثل نیتروسلولوز و نیتروگلیسیرین و نوع دیگر ناهمگن است که سوخت و اکسید کننده از یک نوع ملکول بهره نمیبرند سوخت فشرده شده است

 که به آن گرین میگیند و اکسید کننده همانند پودر در سوخت پخش شده اکسید کننده ها معمولا مواد های با علامت های اختصار شیمیایی زیر هستند :

AN,AP,NP,KP,KN,RDX,HMX

شناخته میشوند وبرای تنظیم ضربه ویژه و چگالی در گرین ذرات فلز همانند آلومینیوم مخلوط میکنند.

 و در راکت های سوخت جامد مخزن سوخت همان اتاقک احتراق است گرین در اتاقک احتراق قرار میگیرد 

و با شمع ها از همانجا میسوزد و هرچه سطح سوختن سوخت بیشتر باشد رانش بیشتر و هرچه سطح سوختن کمتر رانش فراهم شده کمتر میباشد 

و احتراق صورت میگیرد و گاز حاصله از خروجی خارج میشود و باعث رانش میشود .

راکت های سوخت جامد دارای مزایا و معایب خویش هستند

 از مزایای آن میتوان به راحتی طراحی آن کم هزینه بودن و همچنین میتوان راکت های سوخت جامد را برای مدتها شاید 

تا بیست سال انبار کرد ولی از معایب آن میتوان به اینکه رانش کمتری نسبت به سوخت مایع فراهم میکند

 و زمانی که احتراق شروع شد نمی توان از آن جلوگیری کرد و باید تا انتها بسوزد و نمی توان جلوی آن را گرفت .

حال به بحث اینکه چرا بعضی از موشک ها چند مرحله ای هستند میرسیم مثلا موشکی مثل مینوتمن سوخت جامد سه مرحله ای است .

 از زمانی که راکت شلیک میشود و سوختش در حال مصرف شدن و کمتر شدن است

 پس خود به خود نسبت با سبکتر شدن راکت رانش آن بیشتر شده و بردش بیشتر میشود 

حال با ساختن راکت در دو استیج با جدا کردن استیج اول وزن راکت بازم کاهش میابد

 و سرعتش بیشتر افزایش میابدبردش بیشتر  می شود .

هدایت و کنترل:

بعضی موشک ها دارای بالچه هایی برای پایداری در جهت های رول پیتچ و یاو میباشند

 و دارای بالچه های متحرک کوچکتر هم میباشند کلا سیستم کنترل موشک های بالستیک بصورت اینرسی است 

یعنی با ژیروسکوب هدایت میشوند ژیروسکوب یک قطعه ای است که همانند چرخ است 

و حول محور دواری میچرخد وبیشتر وزنش بر روی رینگ آن است و این قطعه نشان میدهد 

که موشک چقدر از مسیر خود منحرف شده و سپس پتانسیومتر که با ولتاژ حاصل شده توسط ژنراتور کار میکند

 سرووموتور هارا به راه انداخته و موشک را هدایت و به سر جای خود بازمیگرداند

 امروزه از فناوری GPS هم در هدایت موشک ها استفاده میشود در طراحی موشک باید در نظر داشته باشیم 

که هرچه بدنه موشک کوچکتر باشد بهتر است چون سبکتر بوده 

و مساحتی که ایجاد اصطحکاک میکند وباید خنک شود کمتر است بدنه موشک باید از موادی ساخته شود

 که هم سبک باشد و هم مقاوم و معمولا بدنه موشک از جنس فایبرگلاس و تیتانیوم است .

طراحی دماغه موشک به دو نوع است یا نوک تیز که برای موشک های بالستیک فراصوتی بکار میرود

 یا کمانی که برای موشک های هایپرسونیک (سرعت بالای ۵ ماخ ) بکار میرود دلیلش هم امواج صوتی هستند

 امواج صوتی در سرعت های بالای صوت ایجاد درگ میکنند در سرعت های فراصوت امواج صوتی قائم نسبت به کمانی درگ کمتری تولید میکنند 

بنابراین دماغه موشک های فراصوتی را بصورت نوک تیز طراحی میکنیم که امواج صوتی بصورت قائم باشند

 و برای موشک های هایپر سونیک چون امواج صوتی به بدنه نزدیکتر شده بنابریان در اینجا دیگر موج های شو ک صوتی قائم مناسب نیست

 بنابراین دماغه را بصورت کمان طراحی کرده تا موج های صوتی حاصل هم بصورت کمان باشد .

گاهی اوقات در دماغه موشک ها چیزی مشابه آنتن وصل میشود دلیلش این است

 که سطح تخت این آنتن ایجاد درگ کرده و باعث میشود 

که حجم هوای بین سطح تخت و دماغه کمتر شده بنابراین اصطحکاک هوا کم شده و درگ کاهش میابد .

راکت V2

اجزای موتور سوخت مایع

اجزای موتور سوخت مایع

ژیروسکوپ

تفاوت سوخت مایع با جامد

سایوز و آنتن نوک موشک

اجزای موتور سوخت مایع

موشک هایپرسونیک با دماغه منحنی کمانی

سوخت جامد

ژیروسکوپ

سرووموتور

موشک فراصوتی با دماغه تیز

موشک ساترن 5

ساترن پنج

ساترن پنج یک موشک فضایی سوخت مایع سه مرحله ای آمریکایی است

 که برای رساندن محموله های فوق سنگین به فضا استفاده میشد این موشک از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۳ توسط ناسا به خدمت گرفته شد

 و در پروژه آپولو و رساندن انسان و محموله به کره ماه و و رساندن ایستگاه فضایی skylab به فضا استفاده شد 

ساترن پنج ۱۳ بار از پایگاه kennedy space center در فلوریدا به فَا پرتاب شد 

و هرگز در لانچ ها سیستم یا کسی از دست نرفت و تا به امروز ساترن پنج بزرگترین و سنگین ترین و قدرتمندترین راکتی است که عملیاتی شده است

 و این راکت در قابلیت حمل محموله رکورد دار است و قابلیت حمل ۱۴۰ تن بار را به مدار لئو را داراست

 که خود یک رکورد است و طراح اصلی این موشک ورنر فون برون پدر موشکی جهان و آقای آرتور رادولف بودند 

که این راکت را در مرکز تحقیقات فضایی مارشال در آلاباما طراحی کردند 

و خود موشک توسط کمپانی های بویینگ نورث آمریکن و داگلاس و IBM ساخته شد

 ساترن پنج تنها راکتی است که انسان را به فراتر از مدار های پایینی زمین رسانده 

و ۱۵ فروند از آن ساخته شد که ۱۳ فروند از آن شلیک شد و سه فروند دیگر هم برای آزمایشات زمینی ساخته شد

و در کل با این موشک ۲۴ فضانورد به فضا لانچ شدند و این موشک از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۳ در خدمت بود .

Saturn V(ساترن 5)

Saturn V(ساترن 5)

Saturn V(ساترن 5)

تکنولوژی :

اندازه و میزان حمل بار راکت ساترن پنج از تمامی راکت هایی که در آن زمان با موفقیت لانچ شده بودند 

بیشر بود و با حپل فضاپیما آپولو در بالای راکت اندازه آن به ۱۱۱ متر میرسید و دارای قطر بدنه ۱۰ متر بود

 ساترن پنج با سوخت کامل ۲۹۵۰۰۰۰ کیلوگرم وزن دارد و میتواند تا ۱۱۸۰۰۰ کیلوگرم محموله را به مدار های پایینی زمین بفرستد

 و برای این ساخته شده بود که ۴۱ تن با را به کره ماه برساند و در طول پروژه آپولو راکت ساترن پنج ارتقا یافت و قابلیت حمل محموله بیشر را یافت 

این راکت قابلیت حمل ۱۴۰ تن بار را به مدار لئو و ۴۸۶۰۰ کیلوگرم محموله را به کره ماه دارا شد

 ساترن پنج با طول ۱۱۱ متر از مجسمه آزادی نیویورک ۱۸ متر بلند تر است و از بیگ بن لندن ۱۵ متر بلند تر است

ساترن پنج توسط مرکز فضایی مارشال در ایالت آلباما طراحی شد و سیستم های زیاد دیگر توسط پیمان کاران دیگر ساخته شد

 این راکت از موتور های قدرتمند J2 و F1 استفاده میکرد زمانی که این موتور ها روشن میشدند 

شیشه ساختمان های اطراف را میشکستند طراحان به این فکر افتادند تا در این راکت از تکنولوژی راکت ساترن یک بهره ببرند 

بر همین اساس استیج یا مرحله S-IV-B 500 که استیج سوم راکت ساترن ۵ بود در اصل بر اساس S-IVB200 بود 

که استیج دوم راکت ساترن IB بود و ساترن ۵ دارای سیستم کنترلی مشابه سیستم کنترل ساترن IB بود .

Saturn V(ساترن 5)

استیج و مراحل :

ساترن پنج یک راکت سه استیج است که استیج اول را S-IC و استیج دوم را استیج S-II و استیج سوم را S-IVB مینامیدند 

و هر سه استیج از اکسیژن مایع به عنوان اکسید کننده استفاده میکردند

 استیج اول از PR-1 به عنوان سوخت استفاده میکرد و استیج دوم و سوم از هیدروژن مایع به عنوان سوخت استفاده میکردند 

هر چند در استیج های بالایی از بوستر های سوخت جامد هم برای جدایش بهره برده میشد .

Saturn V(ساترن 5)

استیج اول S-IC :

استیج اول توسط کمپانی بویینگ در کارخانه منتاژ میچاد در نیواورلان ساخته میشد 

همان جایی که مخزن سوخت شاتل فضایی توسط کمپانی لاکهید مارتین ساخته میشد 

بیشتر حجم این استیج اول را سوخت دربر میگرفت که PR-1 به عنوان سوخت و اکسیژن مایع به عنوان اکسید کننده بهره میبرد

 این استیج ۴۲ متر طول و ۱۰ متر قطر داشت و ۷۶۰۰۰۰۰ پوند رانش فراهم میکرد استیج اول دارای وزن خشک ۲۸۹۰۰۰ پوند بود

 و زمان که کاملا سوخت گیری میشد وزنش به ۵۱۰۰۰۰۰ پوند میرسید و استیج اول دارای ۵ موتور راکتی قدرتمند rocketdyne f1 بود 

و موتور ها با سیستم های هیدرولیک هم کنترل میشدند پنجمین موتور که در وسط قرار میگرفت ۲۶ ثانیه زودتر از بقیه موتور ها از کار می افتاد 

موتور های استیج اول برای ۱۶۸ ثانیه کار میکنند و راکت را به ارتفاع ۶۷ کیلومتری و سرعت ۲۳۰۰ متر بر ثانیه میرسانند .

Saturn V(ساترن 5)

استیج دوم S-II :

استیج دوم توسط کمپانی نورث آمریکن در کالیفرنیا ساخته شد

 و دارای پنج موتور رلکتی قدرتمند rocketdyne J2 بود که مشابه موتور های استیح اول بودند

و استیج دوم دارای طول ۲۴.۸۷ متر و قطر بدنه ۱۰ متر بود و ۹۰ درصد استیج دوم را سوخت تشکیل میداد 

و سوخت و اکسیک کننده در مخزن های آلومینیومی نگهداری میشدند .

Saturn V(ساترن 5)

استیج سوم S-IVB :

استیج سوم راکت ساترن پنج توسط کمپانی داگلاس در کالیفرنیا ساخته شده بود

 این استیج سوم دارای طول ۱۷.۸۶ متر و قطر ۶.۶۰۴ متر بود استیج سوم دارای وزن خالی ۲۳۰۰۰ پوند و وزن با سوخت پر ۱۱۹۰۰۰ کیلوگرم است .

Saturn V(ساترن 5)

سیستم کنترل :

این سیستم که در بالای استیج سوم در نوک راکت قرار میگیرد توسط کمپانی IBM ساخته شده 

و دارای ژیروسکوپ ها و شتاب سنج هایی برای کنترل راکت است .

معروف ترین ماموریت ساترن پنج در سال1۹۶۹ بود که سه آپولو ۱۱ که حامل سه فضا نورد بود را به کره ماه رساند 

(یکی از سه فضا نورد در مدار زمین باقی ماند) .

Saturn V(ساترن 5)

Saturn V(ساترن 5)

Saturn V(ساترن 5)

Saturn V(ساترن 5)

Saturn V(ساترن 5)

موشک فالکن سنگین

فالکن سنگین یک راکت فضایی فوق سنگین است

که سوخت مایع بوده چند بار مصرف قابل بازیابی

و از ترکیب شدن سه فالکن ۹ تشکیل شده

که توسط کمپانی اسپیس ایکس ساخته شده

فالکن سنگین در حال حاضر قدرتمندترین راکت فضایی در جهان

و در کل چهارمین راکت فضایی قدرتمند تاریخ بعد از ساترن ۵ و انرجیا و N1 است.

فالکن سنگین اولین پرواز خود را در ۶ فوریه سال ۲۰۱۸ به تایم محلی

3:۴5 دقیقه بعد از ظهر در kennedy space center
انجام داد که ماشین تسلا رودستر آقای الان ماسک را به فضا برد

و پرواز بعدی آن برای نوامبر سال ۲۰۱۸ در نظر گرفته شده

فالکن سنگین برای این ساخته شده بود که انسان را به مدار های بسیار بالاتر از مدار های نزدیک زمین برساند

ولی تا فوریه سال ۲۰۱۸ برنامه ای با ناسا

برای فرستادن فضانورد به فضا با فالکن هوی با کمپانی اسپیس ایکس بسته نشده

فالکن سنگین قرار است در اوایل دهه ۲۰۲۰ با راکت های BFR جایگزین شود .

فالکن ۹

فالکن سنگین از فالکن ۹ مشتق شده

و از سه فالکن ۹ تشکیل شده که وسطی هسته اصلی است

و دوتای دیگر به آن اضافه شده اند

فالکن سنگین از تمامی راکت های فضایی عملیاتی جهان قابل حمل بار و محموله بیشتری را داراست

فالکن سنگین تا ۶۴ تن محمولخ را به مدار های پایینی زمین میرساند

و ۱۶.۸ تن را تا نزدیکی کره مریخ میرساند

راکت فالکن هوی برای این ساخته شده است

تا فراتر از نیاز انسان ها باشد راکت در پرواز ۴۰ در صد از دیگر محموله ایمن تر است

و ۲۵ درصد خود راکت ایمن تر از راکت های دیگر بوده

فالکن سنگین در لصل برای ماموریت های کره ماه و مریخ در نظر گرفته شده

و قابل بازیابی و چند بار مصرف است استیج اول فالکن هوی با سه راکت فالکن ۹ کار میکند

که هر کدام ۹ موتور راکتی مرلین دارند

که در مجموع راکت فالکن هوی ۲۷ موتور راکتی دارد

که حدود ۵۱۳۰۰۰۰ پوند رانش در ارتفاع سطح دریا

و حدود ۵۵۴۹۰۰۰ پوند رانش در خلا فراهم میکند

دو استیج راکت با استراکچر های فیبر کربن آلومینیوم کامپوزیت به هم متصل اند

و با یک سیستم نیوماتیکی جدایش صورت میگیرد فالکن هوی

دارای مخزن سوخت های ساخته شده از آلیاژ لیتینویم آلومینیوم است

که همانطور که گفته شد از آخرین تکنولوژی بهره میبرند

و استیج دوم هم مخزن سوخت مشابه ولی کوچکتر دارد

همانطور که در اول مقاله هم گفته شد

همانند فالکن سنگین ساختار انتهای راکت فالکن سنگین

یعنی قسمت موتور ساختاری دارد

که اسپیس ایکس به آن OCTAWEB میگوید

که چهار پایه ساخته شده از فیبر کربن و آلومینیوم به آن متصل است

که حین فرود به زمین با این پایه ها راکت فرودی امن داشته باشد .

فالکن سنگین در حال حاضر قدرتمنترین راکت فضایی عملیاتی است

که اولین پرواز خود را در فوریه ۲۰۱۸ انجام داده

و در آینده ای نزدیک به طور کامل عملیاتی میشود .

بوستر ها در حال بازگشت به زمین

Falcon Heavy

Falcon Heavy

والکیری

North American XB-70 Valkyrie

تاریخچه

داستان والکایری از سال ۱۹۵۵ شروع میشود

زمانی که نیروی هوایی آمریکا با ارائه طرح WS-110 خواهان بمب افکنی با سرعت پیمایش 0.9 ماخ 

و توانایی حمل ۲۳ تن جنگ افزار و دارای شعاع عملیتی ۷۴۰۰ کیلومتر برای جایگزینی B-52 اسراتوفورترس شد

 در بین کمپانی های هوافضایی آمریکایی ۶ پیمانکار انتخاب شد 

که در بین این ۶ پیمانکار ۲ کمپانی بویینگ و نورث آمریکن در نهایت انتخاب شدند کمپانی نورث آمریکن طرح خود را ارائه داد

 این طرح یک بمب افکن با بال های ذوزنقه ای شکل بود دلیل استفاده از طرح ذوزنقه ای شکل این بود 

که با توجه به اینکه نیروی لیفت در بال بصورت بیضی شکل پخش میشود بنابراین بهترین نوع بال بیضی شکل است 

ولی با توجه به اینکه بال بیضی شکل ساختنش سخت است بنابراین بال را به صورت ذوزنقه ای شکل طراحی میکنند

 که بیشترین تطبیق را با بیضی دارد و باعث ایجاد کمتر جریان گردابه ای نوک بال میشود و در نتیجه درگ کمتری خواهیم داشت 

و راحتتر به سرعت های بالا میرسیم (جالب اینجاست در جنگ جهانی اسپیتفایر از بال های بیضی شکل بهره میبره ) 

و همچنین این طرح نورث آمریکن دارای مخزن سوخت های خارجی بود که بعد از استفاده کامل رها میشدند

 تا سرعت راحتتر بالا بروند در نهایت طرح نورث آمریکن توسط نیروی هوایی بررسی شد 

ونیروی هوایی به این نتیجه رسید که طرح زیادی بزرگ و پیچیده است بنابراین دستور بازنگری داد 

1958

و این بار در سال ۱۹۵۸ نورث آمریکن طرح بال دلتا شکل که به راحتی به سرعت های بالا میرسید

 و دارای مقاومت خوبی در مقابل دمای بالا بود ارائه داد از طرفی دیگر بویینگ هم طرح خود را ارائه داد 

تفات طرح بویینگ با نورث آمریکن این بود که طرح نورث آمریکن دارای ۶ موتور داکت نیم دایره ای در انتهای هواپیما بود 

ولی طرح بویینگ موتور را در غلاف حمل میکرد چیزی مشابه B-58 هاستلر
در نهایت طرح نورث آمریکن انتخاب شد مسئله جالبی که در حین طرحی نورث آمریکن اتفاق افتاد این بود

 که در حین طرحی مهندسان متوجه شدند

 که با بهسازی موتور برای سرعت های فراصوتی در سرعت بالا صوت به ازای دو برابر سوخت مصرفی بیشتر سرعت ۴ برابر افزایش میابد 

که این از لحاظ اقتصادی برای سوخت مناسب است و در تست های تونل باد در سال ۱۹۵۷ مشخص شد میتوان به سرعت ۳ ماخ هم رسید .

و در نهایت در بین ۲۰۰۰۰ اسم والکایری برایش انتخاب شد ولی در ادامه مشکلات فراوانی در مقابل والکایری سبز شد 

در سال ۱۹۵۸ طرح ساخت ۱۸ ماه یعنی تا سال ۱۹۶۰ عقب افتاد و در ادامه سوخت خاصی که در نظر گرفته شده بود

 که سوخت فشرده یا همان ZIP FUEL نام داشت که باعث بهبود برد تا ۱۰ تا ۱۵ درصد میشد 

به علت اینکه بعد از سوختن به صورت مایع و جامد در می آمد مناسب نبود بنابراین این سوخت کنار گذاشته شد

 و مشکل بعدی لغو طرح جنگنده شکاری رهگیر XF-108 راپیر بود.

موتور های YJ-93

(راپیر یک شکاری رهگیر طراحی شده توسط نورث آمریکن بود که قرار بود 

سرعتش به ۳ ماخ برسد و دارای رادار AN/ASG-18 و موشکه های AIM-47 فالکن میشد

 یعنی سیستم کنترل آتشی مشابه YF-12 )با لغو برنامه XF-108 (حرف X اول به معنای آزمایش است)

 که یک سری سیستم ها همانند موتور مشابه با والکایری داشت با لغو این برنامه هزینه والکایری بالا رفت و ضربه سنگینی به آن وارد شد

1950

 و در دهه ۱۹۵۰ سلاح موثر ضد بمبر های استراتژیک توپ ها و جنگنده ها بودند که آن هم خیلی کارآمد نبودند 

و در آن زمان پدافند موشکی موثری وجود نداشت

1959

 ولی در سال ۱۹۵۹ ورق برگشت با ورود پدافند S-75 DVINA که در سیستم ناتو بنام SA-2 GUIDELINE شناخته میشود 

شرایط تغییر کرد این پدافند در یکم ماه مه ۱۹۶۰ توانست یک فروند هواپیمای شناسایی بلند پرواز U2 به خلبانی سرهنگ گری پاورز را سرنگون کند 

و به غرب ثابت کند که دیگر بمبر های استراتژیک کاملا هم در آسمان شوروی در امان نخواهند بود 

با این اتفاق نظر سیاستمداران و ژنرال های آمریکایی به سمت بمبر هایی که در ارتفاع پایین نفوذ کنند تغییر کرد 

دلیلش این بود که با توجه به اینکه زمین گرد است و سطح زمین قوس دارد 

بنابراین رادار های زمین پایه ارتفاع پست را تا برد ۴۰ کیلومتری بیشتر نمیتوانند پوشش دهند 

به علاوه در صورت وجود کوه و ناهمواری ها نقاط کور راداری به وجود می آید که برای خفای بمبر های ارتفاع پایین مناسب بود

درست است و والکایری قابلیت رسیدن به سرعت ۳ ماخ را داشت 

ولی این تنها در ارتفاع بالا که اصطحکاک هوا کاهش میابد ممکن بود ولی در ارتفاع پایین سرعتش کمی کمتر از ۱ ماخ میشد که میشد 

کمی بیشتر از سرعت B52 که با توجه به اینکه هزینه عملیاتب بسیار بالاتری نسبت به استراتوفورترس و همچنین دارای برد

 و میزان حمل سلاح کمتری بود این مسئله به یک مشکل تبدیل شد و در نهایت پرزیدنت آیزنهاور که خود نظامی کارکشته بود

 خواهان لغو طرح والکاری شد چون معتقد بود دوران بمبر ها به پایان دسیده و دوره زمانه موشک های بالستیک است 

در این باره هم گفت :وقتی در عصر موشک درباره هواپیما صحبت میکنیم همانند این است که در دوره تفنگ درباره تیر و کمان صحبت کنیم !

1960 

ولی با رسیدن انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۹۶۰ شرایط برای والکایری بهتر شد 

جان اف کندی که سناتوری از ایالت مساچوست و نامزد انتخابات ریاست جمهوری از حزب دموکرات بود

جمهوری خواهان را در زمینه دفاعی ضعیف دیده و میگفت که باید طرح والکایری احیا شود 

وی در انتخابات در کنار شرکت نورث آمریکن در سن دیگو رفت و گفت من از صمیم قلب از والکایری پشتیبانی خواهم کرد 

و در سیاتل در کنار کمپانی بویینگ B52 را ستود و در فورت فورث ایالت تگزاس از B58 تعریف کرد 

در نهایت با حمایت کندی از والکایری جمهور خواهان هم پشت والکایری در آمدند

 و پرزیدنت آیزنهاور بودجه ای به آن تخصص داد و رقیب کندی یعنی فرماندار نیکسون که در کالیفرنیا وضعیت جالبی نداشت

1961

 هم از والکایری حمایت کرد در نهایت کندی پیروز انتخابات شد و در ژانویه ۱۹۶۱ وارد کاخ سفید شد 

و بعد دریافت که این قضیه که قدرت موشکی شوروی از آمریکا بهتر است و شکافی بین شوروی و آمریکا در این زمینه وجود دارد 

توهمی بیش نیست بنابراین پرزیدنت کندی دیگر نیازی به والکایری ندید و وزیر دفاع رابرت مک نامرا هم موشک های بالستیک را ترجیه می داد

 تنها در بین سردمداران کورتیس لمی رییس وقت نیروی هوایی طرفدار واکایری بود که او هم کار به جایی نبرد

در نهایت بعد از ۸۰۰ ملیون دلار خرج برای والکایری طرح لغو شده

 و تعداد ساخت پیش نمونه ها از ۱۱ فروند به تنها ۲ فروند کاهش یافت

 که اولین پیش نمونه در سال ۱۹۶۴ که AV1 نام داشت

(AIR VEHICLE ) از خط تولید در پالم دیل کالیفرنیا از خط تولید خارج شد 

و بعد از آن هم پیش نمونه AV2 ساخته شد 

هدف از ساختن این دو پیش نمونه آزمایشی تنها تحقیق آزمایش در زمینه آیرودینامیک و فراصوتی بود

 و بجای ۴ خدمه که اول در نظر گرفته شده بود دارای دو خدمه بود

 یعنی تنها دارای خلبان و کمک خلبان بود و ناوبر ومتصدی تسلیحات حذف شده بود بودند

 پیش نمونه AV2 در سال ۱۹۶۶ به یک F104 برخورد کرد و نابود شد

 و پیش نمونه اول هم در سال ۱۹۶۹ راهی موزه هوانوردی اوهایو شد و برای همیشه در آنجا آرام گرفت.

مشخصات فنی و طراح:

North American XB-70 Valkyrie

بمبر XB-70 والکایری یک بمب افکن استراتژیک راهبردی است

 که میتواند به سرعت ۳ ماخ و ارتفا ۷۰۰۰۰ پایی یا ۲۱ تا ۲۳ کیلومتری سطح زمین

 و برد 6901 کیلومتر برسد این بمبر برای این ساخته شده بود

 که در ارتفاع بالا دور از دسترس جنگنده ها و پدافند روسی در عمق شوروی نفوذ کرده

 و بمباران اتمی یا متعارف کندوسپس بگردد
والکایری دارای طراحی بسیار خاصی است به طوری که زمانی که ساخته شد گفته شد

 هیچ چیز در هیچ جای دنیا مشابه آن نبود والکایری دارای دو سکان عمودی برای پایداری در جهت یاو می باشد 

و والکایری دارای بال های دلتا میباشد تاریخچه این بالها به جنگ جهانی دوم و طراحی آن توسط آلمان نازی بر میگردد 

هر چند هرگز آلمان در جنگ جهانی هواپیمایی با بال دلتا نساخته بود بعد از جنگ که آمریکایی ها مدارک را غنیمت گرفتند

شرکت کانویر  

شرکت کانویر با ساخت پرنده آزمایشی XF-92 شروع به تحقیق بر روی این بال کرد که در نهایت جنگنده های F102 و F106 

و بمبر هاستلر را با این نوع بال ساخت بال دلتا دارای مزایا و معایب خودش است 

از معایب آن میتوان به بارگزاری کم زیر بال مانورپذیری کم در ارتفاع پایین و سخت شدن کنترل زاویه حمله اشاره کرد 

ولی چون این نوع بال درگ کمتری تولید میکند راحتتر به سرعت های بالا میرسد 

والکایری همچنان دارای کانارد هم هست کانارد در اصل همان کار سکان افقی را انجام میدهد 

با توجه به اینکه مرکز فشار در هواپیما عقبتر از مرکز ثقل قرار میگیرد

 بنابراین دماغه هواپیما به سمت پایین متمایل میشود و اصطلاحا NOSE DAWN میکند

 ولی سکان افقی با ایجاد یک لیفت منفی گشتاور پیچشی اعمال کرده 

و دماغه را سر جای خود بر میگرداند حال اگر سکان افقی به تنهایی نتواند دماغه را به سر جای خود بازگرداند

 کانارد با ایجاد ایفت مثبت در جلوی مرکز ثقل گشتاور پیچشی اعمال کرده

 و دماغه را بالا و سر جای خود میبرد از نکات در در طراحی والکایری توانایی 

خم شدن قسمتی از بال در سمت وینگ تیپ به سمت پایین به اندازه ۶۵ درجه میباشد

 با توجه به اینکه زمانی که سرعت هواپیما افزایش یافته 

مرکز ثقل عقب تر رفته و دماغه بیشتر به سمت پایین متمایل میشود

 بنابراین با خم کردن قسمتی از بال به سمت پایین دماغه به بالا و سر جای اولش بازمیگردد 

به علاوه با خم شدن قسمتی از بال به سمت پایین مساحت بال کاهش یافته و درگ کمتر میشود 

در نتیجه رسیدن به سرعت بالاتر راحتتر میشود

 و با خم کردن بال به سمت پایین موج شوکی در قسمت وینگ تیپ(نوک بال) گیر کرده 

و از آن نیروی برا استخراج میشود که به آن نیروی برای فشرده یا Compression lift میگویند

 در بدنه والکایری از مواد مرکب فشرده با ساختار لانه زنبوری بکار رفته 

و دمای بدنه به ۲۷۰ درجه و دماغه قسمت جایی مثل لبه حمله بال به ۳۳۰ درجه هم میرسد 

و در اینجا از فلز گرانبهای تیتانیوم که مقاومت بالای در مقابل حرارت دارد بکار رفته

 و این هواپیما طوری ساخته شده که بتوان در آن از فناوری ناوبری موشک کروز ناواهو که سرعتش به ۳ ماخ میرسید به کار رود .

North American XB-70 Valkyrie

هواپیما از سوخت فشرده zip fuel

همچنین برای این هواپیما از سوخت فشرده zip fuel برای حالت پس سوز در نظر گرفته شده بود که باعث بهبود

 برد از ۱۰ تا ۱۵ درصد میشد ولی ب هعلت اینکه بعد از سوختن بصورت مایع یا جامد در می آمد 

درد سر ساز شد و در نهایت از سوخت فشرده استفاده نشد والکایری دارای ۶ موتور توربوجت YJ-93 است

 که توسط کمپانی جنرال الکتریک بر اسای موتور توربوجت J79 متعلق به فانتوم ساخته شده 

و قابلیت فراهم کردن ۲۸۰۰۰ پوند رانش در حالت پس سوز را دارد

 در زمان LANDING خلبان دید خوبی ندارد بنابراین کابین و ویندشیلد در دخل دماغه بصورت زاویه دار فرو رفته

 و دید در زمان نشستن بهتر میشود و همچنین والکایری دارای سیسیتم خنک کننده هوای ورودی و سوخت است.

دلیل ساختن دو پیش نمونه از والکایری برای تحقیق در زمینه آیرودینامیک و پراواز فراصوتی بوده 

که از تجربه و اطلاعات حاصل در بمبر B1 بکار رفت

 و همچنین شوروی از راه جاسوسی از اطلاعات والکایری برای ساخت مسافربری فراصوتیTu-144 استفاده کرد.

والکایری به بالها دقت کنید به سمت پایین متمایل شده

موشک های زیر آبی

مقدمه

از زمانی که بشر توانست وارد دنیای زیر آب شود،
سلاح ها و تجهیزات  و موشک زیرآبی، اهمیت ویژه ای در حمله و دفاع پیدا کرد
تا جایی که از غواص به عنوان ساده ترین نیروی تهاجمی تا انواع زیردریایی ها،
نقش ویژه ای در استراتژی کشورها دارند.

با ورود موشک های کروز و بالستیک به دنیای تسلیحات و
اوج گرفتن رقابتهای تسلیحاتی بین آمریکا و شوروی سابق،
دو طرف به این فکر افتادند که امکان شلیک این موشک ها
را از زیر آب هم فراهم کنند، لذا آنها را روی زیردریایی نصب کرده
و تا به امروز نیز موشک های کروز و بالستیک زیردریایی پرتاب،
نقش بسیار مهی در افزایش توان بازدارندگی و همچنین تهاجمی
کشورهای گوناگون چه به صورت اتمی و چه به صورت متعارف ایفا می کنند.

اتفاق مهم 

بر اساس اتفاق مهمی که در آخرین روز از رزمایش پیامبر اعظم 9
سپاه پاسداران انقلاب اسلامی رخ داد،
ایران نیز به جمع کشورهای دارنده یک فناوری پیشرفته دفاعی پیوسته است
و”شلیک موشک از زیر دریا” به خانواده بزرگ سامانه های دفاعی کشورمان افزوده شده است.
البته فرمانده نیروی دریایی سپاه با هوشمندی و دقت بالا،
از ارائه هرگونه اطلاعاتی درباره این موشک خودداری و
صحبت بیشتر درباره جزئیات آن را به سالهای آینده موکول کرده است.

در این مطلب با توجه به تصاویر منتشر شده،
به بررسی گمانه زنی ها و اطلاعات اندک موجود درباره این
توان جدید نیروهای مسلح ایران خواهیم پرداخت.
اما قبل از پرداختن به احتمالات و گمانه زنی ها درباره این تصاویر
و نحوه شلیک موشک فوق، ابتدا به مزایای داشتن
توانایی پرتاب موشک از زیر آب می پردازیم.

اولین نکته مهم در پرتاب موشک

اولین و مهمترین نکته در بحث قابلیت پرتاب موشک
از زیر آب – چه موشک های کروز و چه بالستیک ،- بحث قابلیت غافلگیر کردن دشمن است.
نیروهای فرامنطقه ای و دشمنان ایران،
از این پس با وسعت بسیار گسترده تری از مناطقی که بایستی
آن را تحت مراقبت داشته باشند رو به رو بوده و این توانایی
دست طرح ریزان داخلی را برای انجام عملیات تهاجمی و تدافعی بسیار بازتر می کند.

دستاورد جدید سپاه

با دستاورد جدید سپاه، امکان شلیک موشک از هر نقطه زیر آب
به سمت اهداف وجود دارد؛ اهدافی که هم اکنون با
رسیدن موشک های کروز ایرانی به برد 300 کیلومتر،
می تواند منافع ایران در دفاع از مرزها و منافع خود را به خوبی تامین کند.

مزایای شلیک از زیر آب

یکی دیگر از مزایای شلیک از زیر آب، افزایش شدید بقاء پذیری توان موشکی است
چراکه در زیر آب احتمال کشف پرتابگر بسیار کاهش یافته
و سامانه شلیک کننده نیز پس از پرتاب می تواند
به سرعت محل را ترک کند یا بلا استفاده شود.
این افزایش بقاء پذیری رکن بسیار مهمی را
در بازدارندگی دفاعی کشورهای دارنده ایفا خواهد کرد.

مسئله بعد در حوزه سرریز تکنولوژی های مربوط به این پرتاب است.
با رسیدن به تکنولوژی پرتاب موشک های کروز از زیر سطح،
بخش زیادی از راه برای پرتاب موشک های بالستیک نیز برداشته می شود.
مراحل زیادی از پرتاب این دو نوع موشک از زیر آب یکسان بوده
و تنها در بحث موشک بالستیک به دلیل اندازه و
وزن بیشتر پرتاب به قدرت و فضای بیشتری نیاز است.

اما این موشک زیر آبی از چه سامانه هایی قابلیت شلیک دارد؟

برای پرتاب نسل اول موشک های کروز و بالستیک نیاز به این بود
که زیردریایی های حامل موشک زیر آبی به سطح آب آمده
و زمان نسبتا زیادی را برای آماده کردن و پرتاب موشک صرف کنند.
با افزایش قدرت کشف و شناسایی دو طرف در طول جنگ سرد،
این گونه پرتاب ها موثر نبود. برای نمونه موشکی
مثل Regulus ساخت آمریکا تنها هزار کیلومتر برد داشت
و برای رسیدن به اهداف عمقی در خاک شوروی سابق
باید بیش از حد به سواحل این کشور نزدیک می شد
و پروسه پرتاب موشک زیر آبی نیز حدود 15 دقیقه به طول می انجامید
و در این 15 دقیقه زیردریایی می بایست بر روی سطح آب باقی می ماند.

موشک بالستیک زیردریایی پرتاب SS-N-4 ساخت شوروی سابق
نیز از همین قاعده پیروی می کرد و برای پرتاب می بایست
زمان زیادی صرف می شد. دو طرف به این نتیجه رسیدند
که برای حفظ پرتابگرهای خود باید به زیر آب رفته و از آنجا به شلیک اقدام کنند.

پایه فناوری این پرتاب ها از زمان جنگ سرد تا به امروز یکسان باقی مانده
و برای شلیک انواع موشک های کروز و بالستیک به کار می رود.
امریکایی ها با شلیک موشک بالستیک پولاریس 1 از زیر آب ،
برای اولین بار توانستند به این مهم دست پیدا کنند

اما این حرکت چگونه انجام شد ؟

موشک های بالستیک در پرتابگرهای عمودی در داخل زیردریایی نصب شده اند.
در زمان پرتاب موشک، زیردریایی به عمق مشخصی در زیر آب حرکت کرده
و ثابت می شود. با باز شدن درب محفظه پرتاب موشک پمپ های
بسیار نیرومند تولید کننده هوا به کار افتاده و
موشک مورد نظر را در لایه ای از هوا پوشانده
و به سمت بالا پرتاب می کنند، قدرت این پمپ های هوا به گونه ای
تنظیم شده است تا موشک را به طور کامل از آب خارج کرده
و در این مرحله موتور موشک زیر آبی فعال شده و آن را به سمت بالا می برد.

در بحث شلیک موشک های کروز که از فناوری پرتاب عمودی نیز استفاده می کنند،
دقیقا پروسه ای به همین شکل رخ داده و موشک در لایه ای از هوا
پیچیده به خارج از سطح آب پرتاب شده و سپس سیستم پیشران آن فعال می شود.

حالت دیگر

اما حالت دیگری از پرتاب موشک های کروز نیز از پرتاب گرهای اژدر به صورت افقی می باشد.
انواع موشک های کروز چه در نقش ضد کشتی و
چه در نقش حمله به اهداف زمینی را می توان از این طریق پرتاب کرد
در این روش ، موشک زیر آبی مورد نظر در یک پوشش مخصوص قرار گرفته
و در لوله مخصوص پرتاب قرار می گیرد و
به درست به مانند یک اژدر از زیردریایی خارج می شود.
پوشش مورد نظر که موشک در درون آن قرار گرفته
دارای یک سیستم پیشران مخصوص است که موشک را بالا آورده
و پس از فاصله گرفتن از سطح آب به صورت اتوماتیک از موشک جدا شده
و سیستم پیشران موشک کروز فعالیت را آغاز می کند.

فناوری پرتاب موشک های بالستیک از زیر آب

فناوری پرتاب موشک های بالستیک از زیر آب در اختیار کشورهای
: آمریکا ، روسیه ، چین ، انگلستان ، فرانسه و هند می باشد.

در بخش موشک های کروز نیز به غیر از این کشورها، کره جنوبی
نیز از جمله دارنده فناوری پرتاب زیرآبی بوده و صحبتهایی مبنی بر
قابلیت پرتاب موشک زیر آبی کروزی پاکستانی بابور از زیردریایی های
این کشور نیز به گوش می رسد. موشک های ضد کشتی
مثل هارپون آمریکایی، اگزوست فرانسوی، یاخونت روسی، YJ-82
چینی از جمله سلاح هایی هستند که قابلیت پرتاب از زیردریایی را دارند.

البته کشورهای دیگری نیز در دنیا هستند که زیردریایی های خود
را به توانایی پرتاب موشک های کروز از زیردریایی مجهز کرده اند،
اما این فناوری ها به صورت وارداتی بوده و در این کشورها بومی سازی نشده است.

نیروی دریای سپاه

تا به امروز نیروی دریایی سپاه به صورت رسمی وارد شدن
زیرسطحی به خدمت این نیرو را اعلام نکرده است،
اما چندی پیش فرمانده ندسا در پاسخ به سوال مشرق
درباره توان زیر سطحی این نیرو تاکید کرده بود که
«” زیرسطحی هایی که قرار است در نیروی دریایی سپاه به
کار گرفته شود به نسبت زیردریایی های معمول، از قاعده متفاوتی برخودار است .»

این جمله به این معناست که سپاه مسلما در حال طراحی و
ساخت زیردریایی بوده که ممکن است آنچه که پخش شد
شلیک یک موشک کروز از زیردریایی ساخته شده برای نیروی دریایی سپاه باشد.

بدون تایید این موضوع که موشک مذکور از چه سامانه ای شلیک شده،
اکنون این کلوپ محدود از کشورهای جهان با این توانایی نظامی،
عضو جدیدی را در خود می بیند و آن هم جمهوری اسلامی ایران است.

اما نگاهی به تصاویر منتشر شده از پرتاب موشک زیر آبی توسط سپاه داشته باشیم.
آنچه که از حالت اوج گیری و حرکت این موشک به نظر می آید
نشان دهنده این مسئله می باشد که ما با یک موشک کروز سر و کار داریم.

اما یک سوال بزرگ : این موشک زیر آبی از کجا پرتاب شد ؟

سامانه ای که معادلات خلیج فارس را تغییر می دهد

اما گمانه زنی ممکن دیگر، بحثی مبنی بر وجود شبکه ای
از پرتاب گرهای زیر سطحی در منطقه خلیج فارس یا دریای عمان است.
آنچه که در تصویر شاهد آن بودیم خروج موشکی از زیر آب بود
که به صورت زاویه دار و نه عمودی از آب خارج شده و اوج گرفت.

فراموش نکنیم که منطقه اصلی عملیاتی تعریف شده برای نیروی دریایی سپاه در جنوب کشور، خلیج فارس تعیین شده و این منطقه از جمله پهنه های آبی کم عمق در دنیا می باشد. پرتاب گرهای زاویه دار موشک در دنیا نیز پیش از این وچود داشته اند که می توان از آن میان به لانچرهای موشکی نصب شده بر روی زیردریایی های اتمی کلاس اسکار اشاره کرد.

مشت موشکی سپاه این بار از زیر آب بیرون می آید

پرتاب گر موشکی در زیردریایی کلاس اسکار

از نظر فنی و عملیاتی امکان دارد که سپاه مجموعه ای از لانچرهای
زیر آبی موشک کروز را در نقاط مختلف در خلیج فارس نصب کرده
و در صورت نیاز از آنها استفاده کند. وجود پستی و
بلندی های فراوان در منطقه خلیج فارس به همراه ساحل طولانی
ایران در این منطقه می تواند بستر مناسبی را برای این کار فراهم کند.
هر فروند از این پرتابگرها را می توان در عمق های کم نصب کرده
و به صورت کنترل از راه دور به شکل تکی و یا شبکه ای کنترل و فعال کرد.

موشک زیر آبی پرتاب شده توسط سپاه

البته این گمانه زنی را شاید بتوان نادر دانست و
باید گفت که تا به امروز هیچ کشوری در دنیا
از این روش برای پرتاب موشک از زیر آب بهره نبرده است ،
اما از طرف دیگر تجریه تاریخی ثابت می کند که سپاه ید طولانی
در روش های متفاوت رزمی و نظامی داشته است
که توان بزرگترین ارتش دنیا در عرصه دریایی را با شکست ها
و چالش های گوناگون مواجه کرده است.

اگرچه نمی توان انتظار داشت در آینده ای کوتاه،
اطلاعات بیشتری از این دستاورد ارزشمند دفاعی کشور توسط مسئولین امر منتشر شود
اما نگاهی به گذشته نشان می دهد که سپاه،
همواره دستاوردهای زیادی را برای خوشحالی دوستان
و ترس دشمنانش در آستین داشته است.